Welke vaardigheid ontbreekt bij hardnekkige krachtsportblessures?
Adaptatie is geen trucje, het is een vaardigheid die je moet trainen, begrijpen en respecteren. Welke vaardigheden missen mensen krachtsport blessures vaker? Laten we het uitzoeken in deze korte ‘quick read’ blog series
Krachtsport is een spel van hoge krachten versus de mate van spanning die wij kunnen leveren om deze krachten te trotseren.
Het menselijk lichaam is ongelofelijk robuust en beschikt over een uitzonderlijk vermogen om zich aan te passen aan toenemende belastingen.
Het middel? De capaciteit vergroten om (actieve) spanning te genereren in spier- en bindweefsel.
We gebruiken progressive overload, steeds zwaardere belasting, om meer spanning uit te lokken. Hierdoor leert het lichaam om meer spanning te genereren en zich aan te passen.
En precies daar gaat het vaak mis bij krachtsportblessures.
De externe belasting overstijgt op een gegeven moment de capaciteit van het lichaam om voldoende (tegen)spanning te creëren.
Oftewel: de progressive overload traint voorbij de capaciteit van het systeem om zich nog adequaat aan te passen.
Het lichaam kan de zware belasting niet meer aan, en is niet langer in staat voldoende actieve spierkracht te leveren.
Wat gebeurt er dan? Het lichaam schakelt een beschermingsmechanisme in en verlaagt de actieve spanning in het getroffen gebied.
Nuance
Gelukkig beschikken we over sterke bindweefsels, zoals pezen, kapsels en ligamenten, die in eerste instantie kunnen compenseren. Denk ook aan hulpmiddelen van buitenaf, zoals sleeves en een belt. Dit alles helpt om tóch die zware load te verplaatsen, ook al kan het lichaam deze actief nog niet aan.
Maar dit is een tijdelijke oplossing. Net als de fysiotherapeut. Vroeg of laat houdt het op. Bindweefsel, kraakbeen en botweefsel gaan steeds meer van de belasting opvangen, maar veel van deze weefsels hebben een beperkte adaptatiecapaciteit.
We pushen door.
Het lichaam raakt in paniek. De actieve spanning is al langer weg, en de passieve structuren hebben hun adaptatie-tax bereikt.
Het gevolg? Pijn.
Zelfs als de techniek er op het oog goed uitziet.
Wat er dan gebeurt
Het lichaam zoekt naar alternatieve spanning of gaat compenseren in beweegpatronen. De actieve ‘torque’ rondom gewrichten neemt af, waar die juist zou moeten toenemen.
Het lichaam leert om stress met meer stress te verwerken. We komen in een overlevingsmodus. Het fight-or-flight-systeem gaat domineren, simpelweg omdat we pijn ervaren.
Een vicieuze cirkel is geboren.
We doen dit zelden bewust. En ondanks alle kennis over load management, techniekoptimalisatie en herstel, lukt het vaak niet om dit patroon duurzaam te doorbreken.
Wat meestal ontbreekt? Toepassing. En een set aan vaardigheden in de daadwerkelijke uitvoering van een oefening onder extreme belasting.
Daarom is (beweeg)gedrag, de relatie met biomechanica onder hoge load, en het zenuwstelsel zó razend interessant.
Revalidatie, trainingsfysiologie en menselijk gedrag zijn complex met elkaar verweven.
Het verklaart waarom pijn of blessures in dit kader zelden structureel opgelost worden met enkel algemene adviezen, oefeningen of technische aanpassingen.
Conclusie
Spanning creëert adaptatie. Adaptatie leidt tot het gewenste resultaat: meer spierkracht en dus hogere output bij het verplaatsen van zwaardere belasting. Niet andersom.
In het grensgebied van blessureleed en training valt nog zó veel te ontdekken.
Het bouwen van een sterker lichaam draait niet om méér doen, maar om beter doen. Echte progressie ontstaat wanneer we de vaardigheid ontwikkelen om onder hoge belasting functioneel te blijven bewegen, met respect voor de motorische vaardigheden, voor de mechanica én voor het herstelproces. Pas dan wordt kracht duurzaam.
Let’s change the game.
